Worstelen met woorden

Sophie opende haar mond om te spreken, maar de woorden die eruit kwamen waren verward en geaccentueerd, ver van het duidelijke Engels dat ze ooit sprak.

Francesca en haar opa luisterden aandachtig en probeerden haar gefragmenteerde zinnen samen te voegen. “Ik… bos… lange tijd,”

wist Sophie eruit te stamelen. Haar ogen lieten een wanhoop zien om begrepen te worden, maar haar taal liet haar in de steek, verloren door de jaren heen.