Hoop en vrees

Toen de avond viel, sloegen ze een klein kamp op. Het flakkerende kampvuur wierp schaduwen die dansten met hun angsten.

Francesca en haar opa spraken in stilte over hun hoop om de rest van de Andersons levend terug te vinden.

Sophie zat stil en staarde in het vuur, haar ogen weerspiegelden een diepe, onuitgesproken kennis. De nacht was een mantel van onzekerheid, maar hun vastberadenheid om de waarheid te achterhalen bleef onwankelbaar.