Sophie’s kalme commando
Sophie bleef, in tegenstelling tot Francesca en het alarm van haar grootvader, opmerkelijk kalm. Ze sprak zachtjes in een taal die ze niet herkenden, haar toon kalmerend.
De mysterieuze ogen in de bomen leken te reageren op haar stem en verdwenen even snel als ze verschenen.
Haar vertrouwdheid met de omgeving en haar bewoners was zowel verbazingwekkend als geruststellend en wees op haar diepe verbondenheid met de jungle.
